το πως χανονται οι ανθρωποι ετσι χωρις εξηγησεις, χωρις απαντησεις, ισως και χωρις ερωτησεις, ανθρωποι που δεν χρειαζοταν πανω απο μιση ματια για να πουν δυο βιβλια λεξεις, ανθρωποι που με ενα μικρο τους λογο μπορουσαν να σου ξεκολλησουν το κεφαλι οχι επειδη ειναι εξυπνοι αλλα επειδη ηταν, για λιγο ή περισσοτερο, το αλλο σου εσυ... το πως τους βλεπεις και δεν υπαρχουν πια, ειναι μια ερωτηση που θα μου κανει παρεα μεχρι να την κανω για αλλη γη κι αλλα μερη.

να'σαι καλα μικρη τωρα που μονο το ειδωλο σου εχω να κοιταζω μα τιποτα γνωστο και δικο μου δεν βλεπω.

καλο σου ταξιδι, οπου και να εισαι. καλα μας ταξιδια!