ειπα να ποσταρω κατι για να μην ξεχασω πως γινεται δηλαδη.

αλλα τι; αποφασισα να γραψω μια πολυ λυπητερη ιστορια ετσι για να δω αν γινεται. αλλα μου βγηκε τοσο λυπητερη, που δεν εχω την διαθεση ουτε να κανω κατι διορθωσεις ορθογραφικες. βεβαια αυτο ειναι προσωπικη μου αποψη. εσεις μπορει να την βρειτε απλα χαζη ή γελοια. παντως για μενα ηταν λιγο κερδος η ολη φαση γιατι ανακαλυψα πως ειναι να κανεις κατι με παραγγελιά, χωρις να ειναι η εργασία σου. δηλαδη "τωρα θα κανω αυτο βρεξει χιονισει". μου θυμησε λιγο τοτε που προσπασθουσαμε με μια ψυχη να βγαλουμε το δικο μας ανεκδοτο. τελικα γιναμε εμεις ανεκδοτο σε ολο το καραβι, και για τις 23 ωρες απο πατμο για ηρακλειο. ανεκδοτο δεν βγαλαμε αλλα γελιο επεσε. "ηταν ενας που..." "γιατι ενας;"(τα φεμινιστικα, ξερετε), "ηταν μια που..." "ηταν μια που...; τι που...πουτανα;" "οχι οχι πουτανα, ελα ρε..." κλπ. (τελικα ποιος τα βγαζει τα ανεκδοτα; ).

τωρα βεβαια δεν ξερω τι να ποσταρω γαμω την πολυλογια μου.

το αποφασισα. θα ποσταρω και αυτο εδω και κατι μικρα, παλιοτερα που εχω ετοιμα σε word, θα διαλεξω ενα και αν εχω ακομα ορεξη θα κατσω να διορθωσω και το αλλο το λυπητερο και δεν βαριεσαι.

αργια μητηρ πασης κακιας, εξυπναδας και χαζομαρας