«χεχε!» ολο χαζογελαγε, κρυφογελαγε, κλεφτογελαγε πισω απ’την αξυρισια του. σαν τον χαζομπαμπα που καμαρωνει το παιδι του να πρωτοπερπαταει.

«παει ακομα η μαλακια» σκεφτηκε και κρεμαστηκε ολος πανω στο γκαζι του «ινδιανου» που αφησε μια ουρα καπνο, μηνυμα ότι “they don’t make them like they used to”. το ζωο μετα απ’αυτό θυμηθηκε αποτομα τις παλιες του δοξες και ξεχυθηκε στην παραλιακη αφηνωντας πισω του, θεατες γιαπωνεζους και αλλους, που πεφταν απ’τα συννεφα, ωσαν άλλοι γειτώνοι και συγγενεις μελων τις 17Ν.

τον ηξερε τον δρομο, κάθε μερα πανω κατω τον ειχε οργωσει. ειχε αυλακι με το ονομα του. αλλα αμα μπαινεις «φετα στην φουρκετα» με ένα indian κωλοπειραγμενο και ξεχασμενο κατω από ένα μουσαμα …

το τελευταιο που ειδε ηταν το «φλας» του φαρου να του στραβωνει το δακρυσμενο δεξι ματι βιαζοντας την εκπληκτη κορη να κλεισει αποτομα.. χαμογελασε ενα καληνυχτα πριν σκασει στα βραχια διπλα στο κυμα.

μολις το ειδα αρχισα να γραφω γιατι τελευταια τρεχω και δεν ειμαι καθολου στο ιντερνετ. το στορυ που μου πασαρε ο μοτο τελειωσε αλλα δεν εχω χρονο κοιταξω ποιοι και ποσοι το εχουν κανει ηδη το θεμα. οποτε θα παιξω στην τυχη. πασα στους σεξ-πυρρρρρρρρρ, ραζζζζζζζ, σορρρρρρρρρρυγκαλ, τσερρρρρρρρρρυφερυ, σαμερρρρρρρρρρ. να παιξουν με βροχη, διαδρομο, κιθαρα, ρολοι και μαζεμενος

τωρα το μονο που περιμενω αλλα με περισσια περιεργεια ειναι το ΠΟΤΕ θα ερθεις και θα αναρωτηθεις, με κεινο το χαμογελο που παντα με κοβει σαν ξυραφι, "που να'ναι το ψαλιδι, να κοψω την κορδελα, να σκισω το χαρτι, να ανοιξω το χαρτονι ,το δωρο μου να δω, και πως και δεν το'χω κανει ακομα". το δωρο που τωρα θελω και οχι περυσι που δεν ηξερα, το δωρο που τωρα θελω κι οχι του χρονου που θα ειμαι αλλου. περισσια περιεργεια μονο για το ποτε, μονο για το χρονο. περισσια σιγουρια οτι ο "χρονος" θα ειναι "κακος" και τοτε παλι εγω θα ειμαι ο κακος.

χαχα δε γαμιεται. αλλη μια χαρακια στο τοιχο του κελιου... αλλο ενα βουναλακι σκονης στο πατωμα απο κατω να βιαζεται να ξεραθει πριν τη μοιρασει ο αερας