αιντε κουφαλες, σας εσωσα παλι

Ηταν μια νυχτα που εβρεχε . Εριχνε καρεκλες. Δηλαδη τι καρεκλες; Ολο το ΙΚΕΑ του αεροδρομιου, συν λιγο απο το αλλο στον κηφισο. Γυρνουσα μονος χωρις ελπιδα. Το νερο ειχε φτασει μεχρι το κοκκαλο κατι σαν το γνωστο μαχαιρι. Κοιταξα τον ουρανο καταματα και του φωναξα με οση δυναμη μου ειχε απομεινει:

«Μα κανε κατι. Κρατησε λιγο και για το καλοκαιρι που θα το χρειαζομαστε. Ελεος. αηδια καταντησες.»

και ξαφνου, τρια μετρα τριγυρω μου και περα, ο καιρος ανοιξε. Ενα ολογιομο φεγγαρι εμφανιστηκε και ολα τ'αστρα του ουρανου... μαλλον δηλαδη, οσο μπορουσα να δω. Γιατι τρια μετρα τριγυρω μου και ακριβως πανω απο το κεφαλι μου, συνεχισε να βρεχει και να ξεροβροντα. Μην σου πω και χειροτερα απο πριν. Αυτο συνεχιζετε μεχρι την στιγμη που μιλαμε.

«αιντε κουφαλες, σας εσωσα παλι. Τι γλυτωσατε. Αλλα να σας δω το καλοκαιρι που θα μου κανετε τεμεναδες να’ρθω για κανα ποτισμα. Αν ερθει ποτε. Το καλοκαιρακι». Σιτ!