γελοιο ειναι. τη μερα του μεγαλου οχι ειπωθηκαν τα πιο πουλημενα ναι. και τοτε και μετα και τωρα. αλλοι τα ειπανε για αλλους λογους αλλοι τα κουβαλησαν στην πλατη αλλοι τα θαψανε συγγενεις και φιλους και αλλοι τα πουλησανε λαδι και σταρι στην μαυρη αγορα.

μα δεν ειναι να παραπονιεσαι ουτε να οργιζεσαι. το παιχνιδι το ξερουμε χρονια τωρα, απο τοτε που γεννηθηκαμε δηλαδη και οσο κι αν αλλαζει φατσες μασκες και ρολους τον ξερουμε γιατι τον εχουμε δει καταματα να μας δουλευει και να μας δειχνει φορωντας την κουκουλα μαυρη και το σχοινι γραβατα στο λαιμο του.

τελικα οντως ολα μπορεις να τα χασεις εκτος απ΄την ικανοτητα σου να τον βλεπεις οπου κι αν κρυβεται κι οπως κι αν κρυβεται και να μην τον κανεις φιλο και συνοδοιπορο. οχι για πολυ τουλαχιστον.

ζητώ τα οχι που ειναι ακομα οχι

άιντε και ζήτω στα οχι που ειναι ακομα οχι.

η τζεζιμπελ με εκανε κουδουνι

με τα μεταξωτα της τα ποτα

«την ακουσα, ω! τζεζιμπελ με σενα!»

την ειδα να χορευει στ’ανοιχτα.

ολο λευκο χαμογελο και ναζι

ολο μεγαλα ματια και μελια

«ω! τζεζιμπελ!» την ειδα να στεναζει

στα χερια του, μεσα στη σιγουρια.

σαν εβγαινε η νυχτα απ’το υπογειο

κι εφευγε το ξενυχτι απ’τα μαλλια

παραπατουσε σκέρτσα προς την αμμο

μ’ένα μπουκαλι «τζεζιμπελ φιλια»

εβγηκε να προβαρει στο φεγγαρι

ιδιο χορο που ειδε μια ματια

ολο λευκο χαμογελο και ναζι.

«την ειδαν να χορευει στ’ανοιχτα»

κι ο καπεταν-σταυρος βρηκε ένα μπουκαλι

για μηνυμα του ειχε μια γουλια

να ταξιδευει κατω απ’το φεγγαρι

μπουκαλι «τζεζιμπελ φιλια»

ειπα να ποσταρω κατι για να μην ξεχασω πως γινεται δηλαδη.

αλλα τι; αποφασισα να γραψω μια πολυ λυπητερη ιστορια ετσι για να δω αν γινεται. αλλα μου βγηκε τοσο λυπητερη, που δεν εχω την διαθεση ουτε να κανω κατι διορθωσεις ορθογραφικες. βεβαια αυτο ειναι προσωπικη μου αποψη. εσεις μπορει να την βρειτε απλα χαζη ή γελοια. παντως για μενα ηταν λιγο κερδος η ολη φαση γιατι ανακαλυψα πως ειναι να κανεις κατι με παραγγελιά, χωρις να ειναι η εργασία σου. δηλαδη "τωρα θα κανω αυτο βρεξει χιονισει". μου θυμησε λιγο τοτε που προσπασθουσαμε με μια ψυχη να βγαλουμε το δικο μας ανεκδοτο. τελικα γιναμε εμεις ανεκδοτο σε ολο το καραβι, και για τις 23 ωρες απο πατμο για ηρακλειο. ανεκδοτο δεν βγαλαμε αλλα γελιο επεσε. "ηταν ενας που..." "γιατι ενας;"(τα φεμινιστικα, ξερετε), "ηταν μια που..." "ηταν μια που...; τι που...πουτανα;" "οχι οχι πουτανα, ελα ρε..." κλπ. (τελικα ποιος τα βγαζει τα ανεκδοτα; ).

τωρα βεβαια δεν ξερω τι να ποσταρω γαμω την πολυλογια μου.

το αποφασισα. θα ποσταρω και αυτο εδω και κατι μικρα, παλιοτερα που εχω ετοιμα σε word, θα διαλεξω ενα και αν εχω ακομα ορεξη θα κατσω να διορθωσω και το αλλο το λυπητερο και δεν βαριεσαι.

αργια μητηρ πασης κακιας, εξυπναδας και χαζομαρας

μονο εγω δεν ξερω τι θελω να πω;

μονο εγω δεν νιωθω μεγαλος;

στης καρδιας μου τον χρονο σαν άλλος

ακουω τους κτυπους. πονουν;

που’ναι νους καθαρος; που’ναι τα’αγια;

που’ν’το χωμα σατεν και βρεγμενο

που μυριζει τα ολανοιχτα βραδια

που χαιρομουν υγρες αγκαλιες

που θυμιζει τα ολανοιχτα βραδια

κι ο ιδρωτας γεμιζει μια λιμνουλα , στον τοπο,

που ο γιατρος που ξεγέννα

ψαλιδιζει απ’τη μανα μου εμενα,

κι από τοτε ολο άλλες γυναικες ποθω.

τελικα ειμαι τοσο χυμα οσο μου επιτρεπει το μπουκαλι που θα με βαλεις μηνυμα σε αγαπημενα ματια να διαβασουν