δίχτυ μου, ματια γαλανά...

σε κοιτω και δεν σε χορταινω.

τοση οικειοτητα στην πρωτη ματια, μια φορα εχω ξανανιωσει.

ελεος!

τωρα η ομορφια σου φταιει μονο, φταιει η "συνομωσια" μας;

ποτε δεν ξερω σ'αυτες τις φασεις. παντα μπαλα χανω. αλλα τι με νοιαζει κιολας.

το προβλημα ειναι οτι νιωθω σαν να σε ξερω αιωνες...και σε ξερω ωρες, μερες λιγες. κι αν δεν βοηθαγε κι η σταχτη απ'το ηφαιστειο ενα "γεια" θα ειχαμε πει μονο, σχεδον.

αιντε κατεβα στον νοτο...

γιατι, ασπρος καπνος με τυλιξες,
δίχτυ μου, ματια γαλανά,
εχόρεψες τριγυρω μου,
τα πεπλα της σαλωμης,

και στην στερια ζαλιζομαι,
στην θαλασσα φοβάμαι...
μονο εκει στα συννεφα
φιλος με τους ανεμους...

άιντε βιάσου...